راضیه حسینی:

باور کنید به‌هیچ‌وجه توقع نداریم مثل سوئیس یک امضا کنید و همین فردا همه چیز درست شود، فقط به این فکر می‌کنیم اگر  یک امضا کنید، چند تا، چهار تا هشت سال طول می‌کشد تا فقط یک چیز، نه همه، درست شود؟

خیال‌تان راحت، در حال حاضر اصلاً به سوئیس فکر نمی‌کنیم، باتوجه‌به تلاش‌مان برای بقا و بیرون‌کشیدن زندگی وسط مشکلات گرانی و آلودگی هوا و کمبود و نبود و… بیشتر حس می‌کنیم جایی میان جنگل‌های آفریقا گیر کرده‌ایم. در حال فرار از گله‌ی فیل‌های عصبانی به شیرهای گرسنه برمی‌خوریم، فیل‌ها  و شیرها با هم درگیر می‌شوند و هر دو به دنبال‌مان می‌دوند، برای نجات به بالاترین درخت موجود پناه می‌بریم، که ارتفاعش از زمین بیست و پنج سانتی‌متر است و با فقط نگاه به خرطوم یک فیل از جا کنده می‌شود.

یک‌هو می‌بینیم فیل‌ها  و شیرها پا به فرار می‌گذارند، فکر می‌کنیم شانس بهمان رو کرده است، ولی می‌بینیم جانورانی عجیب که تابه‌حال ندیده‌ایم از راه می‌رسند. شیرها پشت فیل‌ها می‌پرند و پا به فرار می‌گذارند. ما می‌مانیم و موجودات عجیب.

نمی‌دانیم بالاخره از این‌ها هم جان سالم به در می‌بریم یا نه، ولی می‌دانیم تنها آرزوی‌مان فقط پیداکردن یک درخت محکم‌تر، بزرگ‌تر و امن‌تر است، مغزمان در حالت بقا فریز شده است و اگر بخواهد هم نمی‌تواند به سوئیس، یا هر کشور مرفه دیگری فکر کند. همین که از مشکلی به مشکل دیگر جان به در ببرد خوش‌حال خواهد بود. در واقع بهترین زمان ما فاصله‌ی بین یک مشکل تا مشکل دیگر است.

اگر مسئولان تلاش کنند مشکلات را یکی‌یکی اعلام و وارد کنند، خیلی عالی می‌شود. باور کنید اصلاً نمی‌خواهیم فردای یک امضا همه‌ی مشکلات حل شود، فقط می‌خواهیم از یک امضا تا امضای دیگر چندین مشکل اضافه نشود. به نظرتان فرصت پیداکردن یک درخت خوب را خواهیم داشت؟

• نویسنده : یزدفردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا